یادداشت

" سینما پارادیزو" را وظیفه شناسانه دوست داشته ام، "افسانه 1900" را صمیمانه. با "باریا" و " تشریفات ساده" گاهی وقت گذرانده ام و خاطراتی داریم خوش. اما جوزپه تورناتوره یک دوست نیست و کنجکاوی باقی مانده است به خاطرِ غیر از این هایی که "حال همه خوب است*" یکی از آن هاست. سفر اکتشافیِ پیرمردی به درون سرزمین و درونِ خانواده اش با بیرون رفتن از زمین و خانه اش. کسل کننده بودنِ پیام آوریِ فیلم و رقتِ پیام را چشمانی که بزرگیشان برابرِ چشم های ما معرفِ ناتوانیشان است از دیدن، موسیقیِ شوخِ انیو موریکونه، بعضی لوکیشن های خارج از عادت برای تماشای ایتالیا و یک آنتن دزد تضعیف می کنند: نجات دهندگانِ ما!

everybody"s fine/stanno tutti bene (Giuseppe Tornatore)-1990

_____

* بعدها آمریکایی ها این فیلم را بازسازی کرده اند به همین نام به دستِ کرک جونز نامی و با رابرت دنیرو به جای مارچلو ماسترویانی. دیده شدنش توسط شما ممکن تر است تا توسط من!

کلمات کلیدی : دهه 1990، جوزپه تورناتوره