یادداشت

پی کی شوخی بامزه ای با مذاهب و فرهنگ ها دارد در میانه هایش، همان دقیقه ای که من تصادفا به فیلم رسیدم و نمی دانم چندم بود. شوخی ای که شاید فقط در خاکِ هندوستان، میزبانِ صدها ساله ی همجواری و همزیستیِ نامسالمت آمیزِ نهایتِ(بخوانید بیشینه) شناخته شده ی تنوع فرهنگ و مذهب، ممکن باشد. شوخی ای که کمتر از 2 دقیقه طول دارد و اگر تنها بود می توانست آدمی را به باز اندیشیدن یا به نخستین بار اندیشیدن به مناسباتی وادارد. اما بگذریم از هرچند دقیقه ای که پیش از این شوخی هست، بیشتر از 60 دقیقه هم در پیَش می آید که گویا برای کند ذهنی، همان شوخیِ کوتاه مدت را به تشریح می نشیند در قالبِ چند مقاله ی ساده ی قابل انتشار برای مجلات کودکان که هنرپیشه ها خطاب به هم می گویند و در پایان هم برای اثباتِ حقانیتِ مقالات، دستِ عاشقی می رود در دست معشوقی و به این ترتیب به معجزه عشق، به طرفه العینی، باورهای متعصب ترین متعصبین زیر و زبر می شود. جز این که مخاطب را ابلهی با نیازِ دیکته کردنِ هزار باره ی پیام، آن هم با کشیدنِ هجاها فرض کرده است، کراماتِ دیگرش، میمیک و گریمِ عامر خان (همان ستاره ای که کثیری از ایرانیان نام "امیر" را برازنده ترش می دانند) است که برای تبدیلِ شاهزاده ی زمینی به آسمانی به کار رفته است (پی کی، نقشِ عامر خان، یک آدم فضایی است) و البته قرار دادن عاشق و معشوق از دو سوی مرزهای نه صرفا مذهبی که سیاسیِ بین هند و پاکستان (از متشنج ترین مرزهای ممکن) است؛ که هیچ کدام نوآوری یا فقط تازگی هم نیست.  امتیاز فیلم بر هم نوعانش همان شوخیِ کوتاه زمان با خدایان بود اگر درازایی که صرفِ تشریحش شده است باعث از دست رفتنش نمی شد. با این حال، تمامی منتقدهای وطنی و غیر وطنی ستاینده فیلم و مردمانی که فروشِ چند صد کروری* آن را رقم زده اند، حق دارند لذت معمولِ قابل بردن از فیلم های مصالا** را برده باشند و رنگ ها و نورها و چهره ها و اندام ها و هر چیزِ روی پوست دیگری سرگرمشان کرده باشد. سازندگان فیلم خوشحال خواهند بود. آن ها هم باشند: سرگرم شدن جنایت نیست که پنهانش کنند؛ برای فرهیختگان هم رخ می دهد!

PK(Rajkumar Hirani)-2014

_____________

* کرور یعنی ده میلیون

** اگر ادویه های پاکستانی از بازار تهیه کرده باشید یا مثلا ترشی های تولید شده در این کشور را، حتما بر روی بسته بندی، چشمتان به این کلمه یا به "مصالح"/"مصالحه" خورده است. ترکیبی است از ادویه که وظیفه مزه دار کردن اغذیه را بر عهده دارد. لقبی است که هندی ها برای ژانرِ سینمای بدنه شان انتخاب کرده اند: ترکیبی از action,emotion, drama و هر آنچه شما خواسته اید!

کلمات کلیدی : دهه 2010