من فکر ميکنم ما آدما تو جايي مثل سينما انتظار داريم که روياهامون رو ببينيم، مثلاً ايمان بياريم که حق هميشه در آخر پيروزه، حتي بعضي وقتا که آخر داستان با مرگ قهرمان تموم ميشه جوريه که ميبينيم مرگ اون شخصيت نه تنها چيزي از مقام و بزرگيش کم نکرده بلکه درجاتش رو بالاتر هم برده.
من دوست دارم وقتي فيلمي تماشا ميکنم قهرمان داستان انقدر قوي باشه که بزرگترين مشکلات رو بتونه با نيروي ايمانش حل کنه، دلم ميخواد قهرمانم حتي اگه بازوي کلفتي نداره ايماني داشته باشه که باهاش بجنگه، اين پيروزي قهرمان تو آخر داستان به منه تماشاگر اين اميد رو ميده که پايان هر داستاني خوبه و اين منم که بايد قهرمان داستانم باشم و اگه حق باشم پيروزي و افتخار بي برو برگرد براي منه.
ريسک خلق داستان هايي که قهرماني نداره يا قهرمانش آخرش با فلاکت شکست ميخوره خيلي زياده چون مخاطب دوست نداره همچين چيزي ببينه.
حتي توي رمان هاي عاشقانه ي ايراني هم خيلي کمن تعداد رمان هايي که آخر داستان عاشق و معشوق به هم نميرسن که توي اونها هم مرگ نقش جدا کننده رو داره، يا هر دو نفر ميميرن يا يکي ميميره اون يکي ديوانه ميشه، يا هر دو افسردگي ميگيرن، من که تا حالا رماني نخوندم که آخرش دو نفر بي خيال هم بشن و به خوبي و خوشي زندگي جديدي شروع کنن چون مخاطب چنين انتظاري از عشق نداره پس نويسنده تو يه چارچوبي بايد داستان بنويسه يا فيلمساز تو يه چارچوب خاصي فيلم بسازه

+ چقد حرف زدم
++ خونه نو مبارک
+++ تا حالا فيلمي ديدين که فضاش مثل فضاي داستان هاي سارتر و مارکز يا حتي کامو باشه؟ که توش پوچي نقش اساسي رو داشته باشه